Πολύ ανεπτυγμένες φαίνεται πως ήταν οι κατοικίες της εποχής. Όπως δείχνουν πολυάριθμα πήλινα ομοιώματα που προέρχονται από τους τύμβους, οι οικίσκοι είχαν κατά κανόνα ορθογώνιο σχήμα με είσοδο από τη μακριά πλευρά, δάπεδο περισσότερο ή λιγότερο υπερυψωμένο, παράθυρα και στέγη αετωματική ή τετράπλευρη, με πολλές και συχνά περίπλοκες παραλλαγές. Στον πηλό μπορεί επίσης να είναι αποδοσμένα, με εγχαράξεις ή και ανάγλυφα, τα ξύλινα δοκάρια - λοξά, οριζόντια ή σταυρωτά - που προστάτευαν και μαζί κοσμούσαν τους τοίχους και την κορυφή της στέγης.

Υπήρχαν επίσης οικίσκοι ή αποθήκες που υψώνονται σε ψηλούς πασσάλους, σύμφωνα με μια μέθοδο πανάρχαιη όσο και σύγχρονη, που τη γνωρίζουμε από ασιατικές και ευρωπαϊκές περιοχές όσο και από το χώρο μας, από προϊστορικούς λιμναίους οικίσκους όπως του Δησπηλίου Καστοριάς ως τη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου ή τις σημερινές Φιλιππίνες. Στην Ιαπωνία, ο τύπος ονομάζεται "κουρά" και φαίνεται να έχει εισαχθεί από την Κίνα. Οι οικίσκοι υψώνονταν πάνω από το στερεό έδαφος, όπου μπήγονταν οι πάσσαλοι, και η πρόσβαση γινόταν με σκαλίτσες, όπως δείχνει π.χ. παράσταση που σώζεται σε χάλκινο καθρέφτη της εποχής.

Τα μετάλλινα ευρήματα της εποχής περιλαμβάνουν καθρέφτες, στέμματα και κοσμήματα συχνά χρυσά, εξαρτήματα οπλισμού που δείχνουν ότι συνηθιζόταν η επιχρύσωση κ.α. Κάποια από αυτά τα ευρήματα είναι εισηγμένα, ή παρουσιάζουν αντιστοιχίες με αντικείμενα του ηπειρωτικού ασιατικού χώρου. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις αποτελούν οι χάντρες μαγκατάμα και τα τυπικά της περιόδου σταχτιά κεραμεικά σουέκι, που εισάγονται από την Κορέα και πιστεύεται ότι περιλαμβάνονταν στα κτερίσματα των νεκρών.

Ο πολιτισμός της εποχής Κοφούν, που αναδείχτηκε ανάμεσα στον 4ο και τον 6ο αι. μ.Χ., είναι ο τελευταίος προβουδδικός πολιτισμός που γνώρισε η Ιαπωνία. Χαρακτηρίζεται άλλοτε ως προϊστορικός και συνηθέστερα ως πρωτοϊστορικός. Γνωρίζουμε ότι στη διάρκειά του οι Ιάπωνες ήρθαν, μέσω της Κορέας, σε επαφή με την ιδεογραφική κινεζική γραφή και τα κλασικά κινεζικά κείμενα. Αλλά η μεγάλη διάδοση της γραφής σημειώθηκε από την επόμενη εποχή, μετά την είσοδο της βουδδικής θρησκείας στη χώρα (το 538 από την Κορέα, κατά την παραδοσιακή εκδοχή) και σε συνάρτηση με τη διάδοση και μετάφραση των ιερών κειμένων του βουδδισμού.

Γραπτά σχόλια σε τέτοια κείμενα σώζονται και από το χέρι της λαμπρότερης ιστορικής μορφής της αρχαίας Ιαπωνίας, του πρίγκιπα Σότοκου, αντιβασιλιά στην περίοδο της ηγεμονίας της Σουίκο (592-628), που ανέδειξε και υποστήριξε επίσημα τον βουδδισμό, αξιοποιώντας τον πολλαπλά - ως θρησκευτική πίστη, ως κοινωνικά οργανωμένο σύστημα, ως καλλιτεχνική έκφραση. Συνέπεια της στάσης του Σότοκου ήταν να σημειωθεί, από τις εποχές Ασουκά και Χακουχό (βλ. Κεφ. Ι) και ακόμη περισσότερο στη συνέχεια, μια μεγάλη άνθηση στην αρχιτεκτονική, τη γλυπτική, τη ζωγραφική και γενικά, όλη την τέχνη τη συνυφασμένη με το βουδδισμό.

Παράλληλα, ωστόσο, επιβίωνε και αναπτυσσόταν περισσότερο ή λιγότερο και η σιντοϊστική θρησκευτική τέχνη, που ήταν συναρτημένη με τη γηγενή παράδοση. Αυτό αληθεύει ιδιαίτερα για τα σιντοϊστικά ιερά, που έχουν βεβαίως μια ιστορία πολύ αρχαιότερη των βουδδικών ναών. Οι ρίζες των σιντοϊστικών ιερών συνυφαίνονται με τον πολιτισμό των αρχαίων τύμβων και της προγενέστερης εποχής Γιαγιόι, μολονότι σε μεταγενέστερες εποχές τα ιερά και η λατρεία τους δέχτηκαν, στον καλλιτεχνικό και το θρησκευτικό ακόμη τομέα, δευτερεύοντα χαρακτηριστικά και συγκερασμούς οφειλόμενους σε βουδδιστικές επιδράσεις.

Το κείμενο αυτό συνέγραψε η Δρ. Κλαίρη Β. Παπαπαύλου κατά παράκληση της Ιαπωνικής Πρεσβείας στην Αθήνα. Απαγορεύεται η χρήση του χωρίς προηγούμενη γραπτή επικοινωνία με τη συγγραφέα. Οι απόψεις που εκφράζονται δεν απηχούν κατανάγκην επίσημες απόψεις της πρεσβείας ή της κυβερνήσεως.